- Quirinus
- 1.
Quĭrīnus, i, m. [from Quiris for Cures, a Sabine town;I.
falsely derived from curim, a Sabine word, = hasta,
Macr. S. 1, 9, 16; cf. Ov. F. 2, 475 sqq., or from curia, Corss. Ausspr. 2, p. 357 sq.], a proper name.Of Romulus, after his deification: Quirine pater, veneror, Horamque Quirini, Enn. ap. Non. 120, 3 (Ann. v. 121 Vahl.); cf. Gell. 13, 22, 2:II.tertia (lux) dicta Quirino. Qui tenet hoc nomen, Romulus ante fuit. Sive quod hasta curis priscis est dicta Sabinis (Bellicus a telo venit in astra Deus): Sive suum regi nomen posuere Quirites: Seu quia Romanis junxerat ille Cures,
Ov. F. 2, 475 sqq.; cf. Cic. Rep. 2, 10, 20:duos flamines adjecit. Marti unum, alterum Quirino,
Liv. 1, 20:Remo cum fratre Quirinus,
Verg. A. 1, 292;hence, populus Quirini,
i. e. the Romans, Hor. C. 1, 2, 46:urbs Quirini,
i. e. Rome, Ov. Tr. 1, 8, 37:turba Quirini,
id. M. 14, 607.— Poet., transf.:gemini Quirini,
i. e. Romulus and Remus, Juv. 11, 105. —Of Janus:III.Janum Quirinum semel atque iterum a conditā Urbe clausum,
i. e. the temple of Janus, Suet. Aug. 22; August. in Monum. Ancyr. Macr. S. 1, 9; Serv. Verg. A. 7, 610; cf.:Janus Quirini,
Hor. C. 4, 15, 9. —Of Augustus ( poet. ), Verg. G. 3, 27.—IV.Of Antony ( poet. ):2.altera classis erat tenero damnata Quirino,
Prop. 4 (5), 6, 21.Quĭrīnus, a, um, adj. [1. Quirinus, I.], of or belonging to Quirinus, i. e. Romulus, Quirinal ( poet. ):spolia ex umeris Quirinis (al. Quirini),
Prop. 4 (5), 10, 11:collis,
i. e. the Quirinal, Ov. M. 14, 836.—Hence, as subst.: Quĭrīna, q. v.—And hence, perh., subst., the poet. appellation Quirinus, given to Augustus and Antony, cited under 1. Quirinus.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.